Dag 1: De heenreis

Vijf voor vijf, de wekker. Argh..
Je kent dat vast wel, dat korte momentje dat je geen flauw idee hebt wat er loos is wanneer je wekker gaat en je van ver moet komen.
Dat had ik vanmorgen. Tot ik me besefte dat het eindelijk vrijdag 19 augustus was, op vakantie!
Ook Elise was zo wakker, juichend en wel. Laatste dingetjes inpakken, ramen dicht, alles uit?
We werden om 6 uur opgehaald en naar het station in Nijmegen gebracht. Dat scheelde al een stuk, zo vroeg met een dorpsbus is niet erg fijn.
In Nijmegen kwam de trein al snel en voor we het wisten stonden we op Zwolle Centraal. Tip voor alle mensen met kleine kinderen die met de trein moeten; neem de iPad mee! En dan vooral Netflix ;)
Twee treinen verder en een inmiddels iets minder geduldige Elise kwamen we aan in Harlingen (Haven). Dat is al een klein vakantie-tje op zich, wat is het er mooi. De zon scheen fel en we hadden nog tijd, dus snel een cappuccino en een chocomel op de promenade. Ik zag terwijl we onze drankjes kregen al mensen op de boot lopen, ondanks dat we nog een half uur hadden, dus ik werd wat ongeduldig en uiteindelijk vertrokken we weer, halfvolle bekers achterlatend. En maar goed ook, want de boot (de Midsland overigens) was tot de nok toe vol.
We zijn gewoon ergens tussen gaan zitten, schuif maar op ;)

Vorig jaar hadden we de snelboot. Saaie vaart. Deze keer de langere vaart. Erg mooi, heerlijk op het dek met de zon, en later in de schaduw bij de relingen, maar voor een kleuter toch iets te lang. Twee uur varen zonder dat er echt iets te doen is.. Toch keek Elise haar ogen uit: "Kijk eens mam, een dode vis! Die heeft iets teveel gedronken denk ik!"
Bij elke boot die langs kwam werd er uitbundig gezwaaid en elke 'raceboot' moest bekeken worden.

Terschelling in zicht! Van héél ver weg, piepklein, maar wat is het herkenbaar. En gezellig. Een mooie aankomst, de haven van Skylge!
Nog een half uurtje verder waren we er. Koffer zoeken, taxi vinden en op naar ons huisje, in Formerum. Dat ik dat altijd verkeerd uitgesproken heb is wel beschamend. Ik sprak het uit zoals het er staan. For-muh-rum. Blond moment. Vanaf nu zal ik altijd forMEERum zeggen! De taxichauffeuse kon er gelukkig wel om lachen.

De ontvangst van onze gastvrouw was heel hartelijk, het huisje prachtig en de ligging ideaal. Jumbo om de hoek, fietsverhuur idem. Meteen die twee bezocht. Ik een mooie mamafiets (een roze!) en Elise een paars/mintgroen meisjesfietsje met een mandje voorop. Die moest uiteraard meteen in gebruik genomen worden, er was geen discussie mogelijk; Elise fietst zelf naar het strand!
En dat deed ze fantastisch. Langs de molen, de Prairie, het bos en uiteindelijk door de duinen. Voor het eerst zo ver, en zo goed!

Formerum-strand is prachtig, net als West aan zee en Midsland, die we vorig jaar al hebben bezocht. Uiteraard veel drukker dan vorig jaar, toen we in de herfst én buiten het hoogseizoen kwamen. We zijn een stukje naar rechts gelopen en daar hadden we alle rust. Het strand is daar zó enorm groot, je loopt zeker een kwartier voor je bij de kustlijn bent. En tien minuten daarvan is kletsnat zand. Best een dillemma, dat natte zand kun je niet echt op zitten (wel gedaan; handdoeken en kleding dus doorweekt..) maar ik kan ook niet bij het droge zand blijven want Elise wil naar de zee natuurlijk.
Dan het water maar voor lief nemen.
Het was leuk. Lekker warm, water idem. Kleine kluizenaartjes (kreeftjes met slakkenhuisjes op hun ruggetjes) gezien, dode krabjes, levende krabjes, schelpen, paarden die in de zee liepen, honden die de tijd van hun leven hadden..
Er werd driftig 'Elise' in het zand geschreven, gaten gegraven (die vol water stonden) en riviertjes en kanaaltjes erlangs. We zijn een stukje de zee in gelopen en nouja, het normale zee en strandriedeltje, je kent het wel.

Na een uurtje vroeg Elise zelf om weer te gaan. Dat fietsen trok haar wel. We hadden afgesproken uit eten te gaan, dus keken we bij de Zandzeebar maar daar was het zo druk dat we toch nog maar even een tussenstop bij de Jumbo hebben gemaakt om lekkere tapas (of hapas) te halen, die we vervolgens lekker in de tuin hebben opgegeten.
Bij de laatste hap voelden we wat regendruppels, en de rest van de avond heeft het geregend. Geeft niks.

We hebben een heerlijk bad in het huisje en die moest natuurlijk getest worden. Daarna bed voor de kleine dame.
Het was een fijne eerste dag, en ik ben zo trots op haar! Ze heeft de reis echt heel goed doorstaan en haar enthousiasme is vertederend!

Morgen een dagje regen. Overmorgen ook. We kijken wel wat we tussen de buien door kunnen gaan doen. Elises grootste wens is ponyrijden. Dus Prairie, here we come!

Tot morgen!